خیلی وقتا ، پیش خودم فک می کنم ، که چقد تنهام ...
بعد میگردم دنبال دلیل این تنهاییه ..
وقتی بش فک می کنم می بینم ، تنهاییمو ترجیح میدم به خیلی چیزایی که با بقیه قراره بهم تحمیل شه ..
چطور می تونم پیش کسانی باشم اعتراض تو زندگیشون هیچ جایی نداره ؟
پیش کسایی که رضایت خدارو تو عذاب خودشون می بینن ؟
پیش کسایی که کورکورانه پایبند رسوم و قدیمی و به قول خودشون اصالتشون هستن ..
در حالی که تو دنیای امروز براشون ضرره
کسایی که حلال خدارو بد می دونن و با حرام خدا می سازن ؟
کسایی که به اسم تقدیر برا زندگیشون تلاش نمی کنن و با هر اتفاق نا گواری از زندگی دست می کشن ..
نه .. نمیشه با این آدما زندگی کرد
آدمایی که فقط یاد گرفتن نظرشونو بگنو خیلی ظریف و تمیز تحمیلش کنن و حتی طاقت شنیدن نظر مخالف و یا شنیدن اصلاحات حرفشونو ندارن ..
آدمایی که نمی فهمن آزادی یعنی چی ..
آدمایی که اصن هجی کلمه آزادی بیان براشون سخته
کسایی که حاضرن انقد تو منجلاب زندگیشون بمونن تا بپوسن ولی نه جرعت اعتراض دارن نه جربزه ی تلاش برای تغییر
آدمایی که انقدر ضعیفن که سپر تقدیرو قسمتو گرفتن روبروشونو جرئت حرکت ندارن
چطور می تونم بین این آدما باشم در حالی که از بچگی بهم درس آزادگی دادن ؟
چطور می تونم امام علی (ع) و دکترو شریعتی رو الگوی خودم قرار بدم و آزادگیمو فراموش کنم ؟ کسایی که زندگیشونو وقف اعتراض برای بدست اوردن خوبیو آزادی کردن ..
و بین آدمایی باشم که جرئت بحث کردن ندارن
آدمایی که تفکرات قدیمیو پوچشونو کردن ریسمانی برای نگه داشتن خودشون و حالا از ترس آسیب دیدن اون ریسمان
بدون این که ذره ای فکر کنن
بدون دلیل و منطق با چشمایی کورو گوش هایی کر فقط به فکر توجیح کردن خودشونو مراقبت از زندگیشون در مقابل ریسمان پوسیدشون هستند.
اره من تنهام چون فقط منم که اعتراض می کنم
فقط منم که حاظر نیستم زیر بار حرف زور برم
فقط منم که حاظرم تا پای جونم از حقه نا حق شده ی خودمو هم نوعم دفاع کنم
پس به تنهاییم افتخار میکنم و با تمام قدرتم تلاش می کنم برای انتقال افکارم به نسل های بعدم
من تنهام و این تنهاییمو از دست نمیدم
حتی به قیمت جونم
چون شرف روحم از بقای جسمم با ارزش تره ...
