من و خدات دوتا دیوونه ایم ..

به بهونه گوشی جا گذاشتن یه نگاهی به تبلت کردم و تبِ باز وبلاگ رو این بالا دیدم. پست آخرو حوندم و دیدم چقدددر دلم برا اینجا تنگ شده. وبلاگ‌نویسی یه هویته که هیچ وقت با کانال نوشتن بدستش نیوردم. یه رسمیت خوبی اینجا هست که هیچ جا پیداش نکردم. دلم خواست برگردم ولی می‌دونم تا وقتی بخوام اینجا بنویسم نمی‌تونم کامل برگردم. حس می‌کنم عمر این وبلاگ تموم شده. یه فصل جدید تو زندگیم شروع شده و فصل گذشته‌ش رو بدن دلبستگی گذاشتم تو آرشیو روزام بمونه تا یادم باشه کی بودم.

فک کنم یه وبلاگ دیگه درست کنم و اونجا دوباره شروع کنم. اینجا انگار دیگه مال من نیست…