من و خدات دوتا دیوونه ایم ..

انتخاب سبک موسیقی، فقط انتخاب چیزی که گوش می‌کنی نیست، انتخاب روش زندگیه…

سالیان سال در تلاش برا ساختن زندگی‌ای بودم که ازش لذت ببرم و لذت بردن درست از اونجایی شروع شد که پای موسیقی سنتی و صدای شجریان‌ها و دیگر اساتید موسیقی سنتی به خلوت‌هام باز شد.

تو گوش می‌کنی و زندگیت به سمت و سویی میره که سال‌ها تلاش می‌کردی که بهش برسی

صدای ساز و آواز دل‌نشین‌شون چنان صفایی به زندگیت میده که هز می‌کنی و خود به خود، خودت و اخلاقت و علایقت چنان چارچوب‌بندی میشه در قالب موسیقی سنتی که متعجب از این همه تاثیر مثبت بیشتر سعی می‌کنی خودت رُ تو فهمیدنش غرق کنی

و لذت‌بخش‌تر از این برا من دلمه که در کنار این شاهکارهای ایرانی و اصیل و دلنشین، به صورت سیری ناپذیری شاهکارهای موسیقی جهان رُ هم طلب می‌کنه و ازم می‌خواد بیشتر از اینی که الآن هست از موسیقی لاتین و فرانسوی و … بهره ببرم

این مرزبندی کلاسیک و سنتی و علاقه به سازهای غربی و ایرانی و به صورت همزمان و بدون اختلال چنان شور و شعفی در من به وجود میاره که این روزها رُ برای رسیدن بهشون بی معطلی و با تمام توان و به بهترین‌شکل بگذرونم و به تابستونی برسم که برا من یه شروع رسمی برای «خودم شدن» هست.

هیچ چیز هیچ چیز تو زندگی جذاب تر از این نیست که دونه به دونه بشی همون کسی که سال‌ها قبل دلت می‌خواسته باشی

و حالا بعد از ۱۸ سال و اندی، حتی خوشحال باشی از این که چرا خیلی چیزهارو قبل‌تر تجربه نکردی

شروع کتاب خوندن‌ها تو حوزه‌هایی که حالا مشخص‌تر از همیشه تورو به سمت بیشتر دونستن راجع‌به شون می‌کشن و شخصیت ِ مطابق سلیقه و تجربه، شکل گرفتت که قراره با این کتابا به سمت کامل شدن هدایت بشه

هنرهایی که باور به علاقه داشتن بهشون بعد از چندین سال چیزهای مختلف رُ تجربه کردن برات مسجل شده و عشق به رانندگی که برات مثه نفس کشیدنه

علاقه به هیجان و فوتبال و ارتفاع

در کنار هدف والایی که تو راه المپیاد در من نهادینه شده 

و همه اینایی که حالا به من نشون میده که خودم رُ می‌شناسم و این والاترین چیزیه که بعد از دوستی با سکوت شنونده به دستش اوردم.

دیگه می‌تونم ادعا کنم که آدم خوشبختی هستم و این خوشبختی حالا که داره در مسیر رسیدن به هدف‌ها سمت و سو میگیره، می‌تونه به موفق بودن هم برسه :)