من و خدات دوتا دیوونه ایم ..

وقتی یکی تو زندگیتون هست که بهتون آرامش میده

که از بودنش خوشحالید و خیلی خیلی خیلی دوستون داره، از رفتن منعش نکنید…

اون آدم گناهکار نیست

مجرم نیست

بنده شما نیست

با قربانی کردنش برای آرامش خودتون فقط اونو لحظه به لحظه متنفرتر و متنفرتر می‌کنید و این درحالیه که اگه بهش احترام بذارید، به خواسته‌هاش و به دلخوشی‌هاش، اون آدم فاصله مورد نیاز و لذت بخش خودشو پیدا می کنه و به دوست داشتنتون، به آروم کردنتون ادامه میده…

اینی که میگم اصلا و ابدا مخاطبش فقط یه قشر عاشق و معشوق جامعه نیست

شما تو زندگیتون برا خیلیای دیگه مهمین و یا خیلیای دیگه جز جنس مخالف براتون مهمن

نذارید با رفتاراتون طرف مقابلتون (که ممکنه یه خانواده باشه مثه ما) احساس زندانی بودن بکنه

انقدر از بودن تو جهنمتون حالش بد شه که به زبون بیاره اگه نذارید بره تا دنیا دنیاس ازتون نمیگذره

از آدمای خودخواه زندگیم متنفرم

متنفر